Pighati?

Pighati. Nag-umpisang dumaan sa isip ko ito nang nag-iisip ako ng konsepto para sa susunod naming short film.

Pero di ko muna ike-kwento yung konsepto. Ipapanood ko nalang pag natapos na.

Ngayon, naisipan ko ulit mag-blog. Madami nanaman kasing rumaragasang kwento, konsepto at bumabagabag sa munti kong paraiso. Paraiso? Wala nun. Munti? Meron, maraming munti sa mundo. Walang pag-asang umahon. Habang buhay ng munti. Wala ng pagkakataong umiwas.

Naiinis ako pag nakikita kong nagpapaka-tanga ang karamihan. Naniniwala sa mga bagay na gawang-tao. Mga nagpapa-alipin sa sariling bait.

Dahil hangad nila ang MUNTING PARAISO, ang lugar kung saan ka malalagi para ibsan ang sakit ng nakaraan. Sakit ng lipunan. Pinangako sa iyo. Pinako sa isip mo.

Sa oras na ito, matagal ko ng binunot ang pakong iyon. Di lang dahil kinakalawang na ito...

Kung hindi dahil malaya na ako sa mga makapangyarihang sumasakal simula ng pinanganak ako. May tinakda daw katungkulan, may tinakda daw ipagmalaki, may tinakda daw i-alay.

Pighati? Baboy? Nasaan ang pangako? Kainin mo ang baboy, wala na ang kalahati.

- JLongboy